Als we in een kerk zijn steken we meestal een kaarsje aan. Zoon voor de kat die hij zo mist en ik voor zijn opa die we missen. Zelf zijn we niet gelovig maar hij las steeds vaker in de bijbel toen hij ziek was. Ik denk dat hij het fijn vindt als we een kaarsje voor hem branden en aan hem denken. Het maakt verdrietig omdat we hem missen en maakt me blij omdat we zoveel hebben gedeeld samen. Tot nu toe vond ik het kaarsje voor de kat ok maar ineens ging het wringen. Een kaarsje voor de kat hetzelfde als een kaarsje voor opa? Een mens? Ik vind het ineens zo niet passend. Dus ik benoemde opa nog meer tijdens het aansteken van een kaarsje in een prachtig kerkje in Parijs. En toen rende onze zoon heel hard weg, hij was boos. Ik ook omdat ik vond dat hij erbij stil zou moeten staan. eenmaal buiten zat hij te huilen op de trap. Veel tranen, om opa…. hij wilde niet aan opa denken omdat het hem verdrietig maakt en er niets moois is aan een kaarsje aansteken voor iemand die er gewoon nog had moeten zijn. Ik slikte, ik had teveel geduwd, of misschien net genoeg. Het verdriet om opa komt er nu 4 jaar later uit. Met dikke tranen. We missen hem. Het terug kijken naar wat zo mooi en fijn was komt later, eerst deze uitgestelde rouw verwerken….met een kaarsje.
Via twitter las ik dit mooie artikel over rouw van Riet Fiddelars-Jaspers en Floortje Agema: Hoe word je dood meester? Kinderen en afscheid nemen.
