Tjee wat ben ik moe. En jee wat ben ik trots op mezelf. Mijn ijzer voorraad is weer oppperdepop en dan word ik een treurig, moe puinhoopje. Dan moet ik mezelf er aan herinneren wat er goed gaat. En hoera (!) dat is best veel! Ik ben, jammer dat je mijn trotse lach niet kunt zien, sinds eind januari aan het sporten. Ja echt in de sportschool in een legging enzo 🙂 De leuke fysio dame hielp me met een realistisch schema en rustig opbouwen. Inmiddels ga ik 2 x keer week, super fijn. Afgelopen zondagavond had ik al zin om naar de sportschool te gaan en mocht volgens verstandig schema pas dinsdag. Zin om te gaan echt zo’n fijn gevoel. Ik merk ook dat ik al iets sterker word. Dus hoera voor mij dat ik het doe. Af en toe schiet ik door in denken dat ik alles kan, en au dat kan dus niet…. Voorheen kwam ik dan in overbelasting terecht en gaf ik op. Nu keer ik een les rijker terug naar mijn schema. Doe de oefening maar dan iets minder herhaling en blijf in beweging en kom terug. Zo fijn! Volgende week heb ik weer een afspraak met de internist en dan hup snel een afspraak op dagbehandeling, weer letterlijk bijtanken met een ferri-infuus. Over iets meer dan 3 weken is deze, zo moe en huilerig opperdepop periode weer voorbij. En ik blijf ondanks moeheid sporten en de dag plukken.
Opperdepop moe en ook zo trots, sporten met fibro
Een reactie plaatsen
