Superwoman, zo voel ik me soms. Dan breng ik mijn zoon naar school (ja met van die heerlijk gevulde lunchboxen), wandel ik een stuk, eenmaal weer thuis verzorg ik de egels, paar uur werken. Jee is het al lunchtijd? Eten, uurtje liggen of toch nog even een boodschap doen. Dan is zoon alweer uit school. Huiswerk met hem maken en om 5 uur komt mijn lief weer thuis, ook moe maar toch kookt hij voor ons terwijl ik weer even lig.
Superwoman als een dag (soms zelfs een week) dit allemaal kan, dat het lukt. En dan gaat een dag ineens anders, lukt een uur liggen net niet. Komt er iets spannends voorbij. Komt ineens de winter met de kou door mijn lijf. Dan breekt deze superwoman. Want ik weet het, ik lijkt soms zo super (& zo voelt het soms ook) maar ondertussen heb ik wel pijn, altijd pijn. In al die dingen die ik doe zit een aanpassing. Ik douche ’s morgens om mijn spieren soepel te krijgen omdat ik als ik uit bed stap wankel en alles verkrampt is. Ik probeer elke dag te wandelen, want mijn spieren moet ik onderhouden. Die egels verzorg ik met liefde, maar het kost me ook veel. Even liggen klinkt heerlijk en dat is het soms ook, maar het is ook nodig anders red ik het niet als mijn zoon uit school komt. Even stoeien met mijn zoon, een stukje rennen, een dagje uit, op bezoek, met de fiets naar de stad. Het kan soms, het kan soms ook echt niet. Dat is voor mezelf al moeilijk maar nog moeilijker is het als ik zie dat mensen om me heen, die ik vooral de superwoman laat zien, het niet begrijpen. Het maakt me verdrietig maar ik snap het want ik wil het ook heel vaak niet zien en aan toe geven.
Geen intentie om een zielig verhaal te schrijven, wel om te laten zien dat deze superroman een beetje uitgeblust is. Ik ga lekker een pot thee drinken en een boek lezen. Pluk de dag, want dat dekentje op de bank met die pot thee jongens dat is echt zo fijn!
Ik wou dat ik samen was, zo niet alles in 1 en opdeelbaar vooral. Dat mijn hoofd en lijf als het me uitkomt te scheiden waren. Hoofd vol met lieve kleine allerliefste oma die al een paar jaar met haar hoofd al ver weg is gereisd en nu het nog grotere loslaten is begonnen. Afwachten tot dat telefoontje komt. Mijn lijf is in verzet tegen de herfst (qua seizoen en hormonale lijf) en de winterkou die mijn spieren nu al bevriest en mijzelf nog meer in mijn cocon doet keren. Vast in mezelf, in lijf en hoofd vol met vrijheid die ik aanbid. Is die vastheid in mijn lijf en hoofd wat er alleen maar is? Of is daar dan eigenlijk de vrijheid ook allang zonder dat ik hem zie of zag?
Vrijheid zit in alles, hoofd, lijf en hart. Eens kijken waar ik het heb verstopt.
Ps: Ken je het nummer Vrij van Blof? Deze lekker hard meezingen helpt me om mijn vrijheid weer te vinden en voelen.
