Wat.een.week. Ja het was een pittige week. Zoon nam (2x) afscheid van de zorgboerderij. We hadden een advies gesprek naar aanleiding van dyslexie onderzoeken en mijn lief was na 2 weken ziek thuis weer aan het werk. Ik dacht maandag dat ik in zou storten maar dat deed ik dus niet. Ik dacht even help mijn lijf doet zo’n pijn maar bedacht dat ik ook kon denken aan wat er goed ging. Eigenlijk ging het best goed. Ik stond natuurlijk toch in tranen afscheid te nemen van de lieve mensen bij de zorgboerderij “Ah mama, deed je het toch!” zei die dappere zoon nog…
Vandaag was het echt de laatste keer bij de boerderij, ik schudde nog wat handen, bedankte voor alle steun, liefde en zien van onze zoon. Wat was het fijn, hij trakteerde gaf een cadeautje. Zocht voor 3 bijzondere leidsters een pracht steen uit, speciaal voor hun, die ze met liefde ontvingen. Echt mooi hoe we dat toch weer deden samen. En ja, nog een stempel erbij deze week namelijk dyslexie. Maar zoals mijn wijze man zei “Als hij geen dyslexie had gehad was het nog moeilijker, dit bied weer de hulp die nodig is”. En dat is zo waar, we maken geen stappen maar sprongen wij met zijn 3-en. Pluk de dag, wat is het fijn dat we oog voor elkaar hebben. Want wat is het makkelijk om elkaar te verliezen….
Wat schrijf je toch mooi en wat zijn jullie sterk met zijn drieën! Gaat Zoonlief nu niet meer naar een zorgboerderij? Wat lief dat Zoonlief zulke mooie persoonlijke kadootjes heeft uitgezocht! Jullie zijn een stel prachtige mensen! Blijf lekker van elkaar genieten! X