Plastic tasje? Nee bedankt!

Plastic tasje? Nee bedankt!

RosieGreenWeCanSaveEr is al veel gezegd en geschreven over dat er vanaf 1 januari in winkels betaald moet worden voor plastic tasjes. Betuttelend, super, stom, weg reclame voor bedrijven, waar bemoeid de overheid zich mee….etc. Veel van dat soort opmerkingen hoorde en zag ik voorbij komen. Wat mij vooral opvalt is dat ik steeds meer mensen hun eigen tas mee zien nemen. Hoera! Wat goed! Misschien uit Hollandse zuinigheid en niet altijd zo zeer voor het milieu maar hé wat maakt het uit. Dit scheelt enorm veel (onnodige) tasjes op jaarbasis waar toch een hoop van in de natuur belanden. Blijkbaar heeft het betuttelen of hoe je het ook wilt noemen zin, pas dan kan er iets veranderen. Best bijzonder want tientallen jaren geleden namen we altijd zelf een tas mee. Fijn dat we met zijn allen meer nadenken over de door onszelf gecreëerde wegwerp maatschappij en er meer ruimte komt voor duurzaamheid.

Nog even een kleine reclame voor deze toffe tassen van Ecozz gemaakt van petflessen. Ik gebruik hem bijna elke dag en geef ze graag als cadeautje weg. Klein opvouwbaar, kan 20kg dragen (nu ik nog ;)) en in leuke prints verkrijgbaar. Je kunt natuurlijk ook rommelmarkten en/of kringloop-shoppen voor een mooie rieten boodschappenmand. Zelf een (bio) katoenen tas opleuken is ook leuk om te doen. Opties genoeg om die plastic tas niet meer te gebruiken!

Share
Op naar een groener 2016

Op naar een groener 2016


Terug denken doe ik zo op de valreep niet, eigenlijk wil ik vooral door afgelopen jaar vooruit. Vooruit met liefde, compassie, muziek, genieten, zijn. Wel leuk om te delen is mijn meest gelezen blog dit jaar: “10 tips om minder plastic te gebruiken” Hij werd namelijk genoemd op de site Kom in actie van Greenpeace! Ik glunder nog steeds van trots 🙂

Minder plastic gebruiken en zuinig zijn met de aarde lijkt me mooi om het jaar mee af te sluiten en om ermee te beginnen!

Pluk de dag, geniet!Happy-New-Year-2016-Photos-To-Share-On-Facebook

Share
Ergernissen

Ergernissen

Ik wilde een blog schrijven over ergernissen, ik erger me vandaag nogal aan van alles en nog wat…verlopen cadeaubonnen – eigenbijdrage medicatie voor kinderen – hondenpoep – familie die ver weg woont – pijn – zure yoghurt – fietsers die hun hand niet uitsteken…. dat soort dingen. Dat tikte even best lekker.  Grommelen over en opruimen van ergernissen geeft ruimte. Maar ik merk ook schaamte, schaamte omdat ik wel in mijn warme huis zit, met mijn iphone op de bank met een pot thee naast me. Ik hoef geen vergelijking te maken want iedereen kan zich zo een beeld voor de geest halen wat veel meer dan een ergernis waard is. Boosheid, schaamte en compassie. Compassie voor elkaar, luisteren, zien en leren. Een kort schrijfsel met de wens dat compassie is wat mag blijven groeien.

Zaai liefde

Share
Hi! Ik ben er weer!

Hi! Ik ben er weer!

Het was even stil, erg stil zelfs op mijn blog. Mijn leven en hoofd waren juist niet zo stil. Ik was/had teveel ruis en was op zoek naar geluk, stilte, rust, ruimte…. op zoek naar mezelf. Mijn lijf werkte niet mee, veel pijn, veel verdriet….voelde me niet happy (at veel koekjes ;)). Inmiddels heb ik mezelf weer een beetje terug gevonden gelukkig. Ik had een fijne zomer, samen met mijn 2 mannen heb ik genoten we van een zonnige vakantie. Oh wat hou ik toch van de zon en de zee!

Mijn zoon werd 9 en ging ineens alleen naar school en een kus hoeft niet meer. Afscheid nemen, los laten en hervinden wat ervoor in de plaats kwam en nog gaat komen. Het leven is constant in beweging, nu is waar ik me meer op wil focussen. Daar past bloggen hier op pluk de dag (gelukkig!) nog steeds heel goed bij. Dus welkom terug jullie en ik, tijd voor nu. Pluk de dag!

Smart-Quotes-36920-statusmind.com

Share
Moederlijf frustratie of zegen?

Moederlijf frustratie of zegen?

Alweer een kilo erbij, vol frustratie kijk ik naar het getal op de weegschaal. Eens was ik slank maar ik was ooit ook veel zwaarder dan nu. Samenwonen en mee-eten met mijn lief die alles kon eten wat hij wilde bracht me naar de grote maten mode winkel. Na veel zwoegen kreeg ik het er uiteindelijk af. Toen ik zwanger was kwamen ze er massaal bij. Dat ik aan het einde van de zwangerschap alleen maar kon liggen door bekkenpijn hielp natuurlijk ook niet. Ik besloot toen er 99 kg op de weegschaal te zien was dat ik er niet meer op wilde staan. Zo vermeed ik de 100+ die er natuurlijk gewoon was. Ik viel af, ik kwam aan. In de vollere periode zag ik pas hoe goed ik eruit zag in de slanke periode, eyeopeners dat gewicht vooral in mijn hoofd zat. Toch bleef het moeilijk mijn lijf te omarmen zoals het is.

En nu ik richting de 40 ga (help hormonen!) kom ik weer aan, mijn eigen bedachte kilogrammen-grens ben ik nu 6 kg voorbij. Ik vroeg aan mijn lief, die alle kilo’s zag komen en gaan, of hij het kon aanzien als ik zou blijven zoals ik nu ben. Jawel, de belangrijkste vragen voor mezelf stel ik blijkbaar makkelijker aan iemand anders. Uiteraard gaf mijn lief geen antwoord, zo verstandig is hij, geen enkel antwoord op een vraag die je beter jezelf kunt stellen kan een ander juist beantwoorden. Dus de vraag is kan ik het? Misschien, uiteindelijk gaat het niet om de kilo’s aan mijn lijf (ok natuurlijk ook wel een beetje) maar vooral de kilo’s in mijn hoofd. Die wegen zoveel zwaarder…. Toen vanmorgen in de badkamer mijn zoon na een knuffel een paar keer zachtjes met zijn handen mijn buik indrukte en verzuchte “Oh wat ben je lekker zacht….” wist ik het. Het is een moederschoot om fijn mee te knuffelen, dat is wat het is. Tjonge ik wou dat ik mijn lijf zo kon omarmen als hij het doet.

Share
Goede voornemens? Maak een wensenlijst voor 2015

Goede voornemens? Maak een wensenlijst voor 2015

Goede voornemens, tja soms een goede stok achter de deur om te doen wat je al lang uitstelde. Ik ben een beetje dwars in dat soort dingen en elke dag is een nieuwe dag om vol mooie voornemens te starten toch?! Maar ook ik merk dat de dagen voorbij vliegen en agenda’s snel vol staan met dingen die je natuurlijk wil maar ook vaak moet. Daarom tijd voor een fijn wensenlijstje voor 2015! Ga ik heerlijk leuke dingen afvinken (& aanvullen) dit jaar!

  • Sauna met zoon
  • Familie uitnodigen voor wandelen en soep eten
  • Alleen een nachtje weg
  • Lang stuk fietsen zonder doel
  • Uitgebreid koken voor mijn lief
  • Weekend weg met mijn lief
  • Kroeg / dansen met een vriendin
  • Hut bouwen in het bos met zoon
  • Schilderij voor mezelf maken
  • Zwemmen in zee
  • Nachtje buiten slapen
  • Dreams don't work unless you do
Share
Blogblock

Blogblock

Ik maak wat mee de afgelopen weken. Toffe nieuwe Green Pan, Qigong lessen, leren wat er goed gaat met mijn lijf, wijsheden, geluksgevoel, leeg gevoel, dappere zoon dingen. Leren haken en breien, jawel echt! Maar toch lukt tikken hier niet zo, een writer’s block/blogblock. Mijn hoofd is te vol, mijn inspiratie te ver weg. Ik voel dat ik weer een beetje terug kom, niet alleen hier maar ook op aarde. Toch denk ik dat veel anders moet, dat ik dingen anders wil. Het is tijd voor verandering, verandering neemt tijd en dat is maar goed ook. Al zou ik mijn hoofd soms wel even uit willen zetten, ik denk dat het vooruitgang betekend. Uiteindelijk. Zo lekker vage blog mensen, de wol is nog verstrengeld, ik ga weer even haken!

Share
Afscheid nemen en sprongen maken

Afscheid nemen en sprongen maken

Wat.een.week. Ja het was een pittige week. Zoon nam (2x) afscheid van de zorgboerderij. We hadden een advies gesprek naar aanleiding van dyslexie onderzoeken en mijn lief was na 2 weken ziek thuis weer aan het werk. Ik dacht maandag dat ik in zou storten maar dat deed ik dus niet. Ik dacht even help mijn lijf doet zo’n pijn maar bedacht dat ik ook kon denken aan wat er goed ging. Eigenlijk ging het best goed. Ik stond natuurlijk toch in tranen afscheid te nemen van de lieve mensen bij de zorgboerderij “Ah mama, deed je het toch!” zei die dappere zoon nog…

Vandaag was het echt de laatste keer bij de boerderij, ik schudde nog wat handen, bedankte voor alle steun, liefde en zien van onze zoon. Wat was het fijn, hij trakteerde gaf een cadeautje. Zocht voor 3 bijzondere leidsters een pracht steen uit, speciaal voor hun, die ze met liefde ontvingen. Echt mooi hoe we dat toch weer deden samen. En ja, nog een stempel erbij deze week namelijk dyslexie. Maar zoals mijn wijze man zei “Als hij geen dyslexie had gehad was het nog moeilijker, dit bied weer de hulp die nodig is”. En dat is zo waar, we maken geen stappen maar sprongen wij met zijn 3-en. Pluk de dag, wat is het fijn dat we oog voor elkaar hebben. Want wat is het makkelijk om elkaar te verliezen….

Share